[1] Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat liberos : sed habens ancillam ægyptiam nomine Agar, [2] dixit marito suo : Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem. Ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti, [3] tulit Agar ægyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare cœperant in terra Chanaan : et dedit eam viro suo uxorem. [4] Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam. [5] Dixitque Sarai ad Abram : Inique agis contra me : ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quæ videns quod conceperit, despectui me habet : judicet Dominus inter me et te. [6] Cui respondens Abram : Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit. [7] Cumque invenisset eam angelus Domini juxta fontem aquæ in solitudine, qui est in via Sur in deserto, [8] dixit ad illam : Agar ancilla Sarai, unde venis ? et quo vadis ? Quæ respondit : A facie Sarai dominæ meæ ego fugio. [9] Dixitque ei angelus Domini : Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius. [10] Et rursum : Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur præ multitudine. [11] Ac deinceps : Ecce, ait, concepisti, et paries filium : vocabisque nomen ejus Ismaël, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam. [12] Hic erit ferus homo : manus ejus contra omnes, et manus omnium contra eum : et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula. [13] Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam : Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim : Profecto hic vidi posteriora videntis me. [14] Propterea appellavit puteum illum Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad. [15] Peperitque Agar Abræ filium : qui vocavit nomen ejus Ismaël. [16] Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaëlem.